Santiago 11

Santiago 11

Dit zijn gewoon dagen om het Spaans benauwd van te krijgen. Je weet gewoon niet wat de dag zal brengen. Tuurlijk, je leest het boekje, maar de ene klim staat er wel in en en andere weer niet.

Als ik mijn gps niet had gehad, dan had ik misschien allang het hazenpad gekozen.

O ja, niet geheel onbelangrijk, ik ben blij dat Adrie er is. Te pas en te onpas, dus altijd te pas, duikt hij op.

Ik had tegen hem gezegd, als je nu een pelgrim ziet, met zijn ziel onder zijn of haar armen, biedt dan wat te drinken aan. Dat heeft hij serieus genomen. Ik lag al lang op bed en hoorde de volgende dag: jij bent ook een mooie, zie ik daar iemand lopen met haar ziel onder de armen, biedt haar wat te drinken aan om vervolgens een levensverhaal van 3 uur aan te horen.

Op de Cruz de Ferro heb ik mijn eigen ding achtgelaten. Het boekje zegt dat het er een zooitje is. Dat vond ik niet. Het is een berg met steentjes en memoriabele items met allemaal een eigen betekenis.

In het boekje had ik gelezen dat er nog een klim van 30 km aan zou komen, nee zegt Adrie, die is morgen pas. Gelukkig.

Stom boek, 3 km klim staat er, ik heb er allang 13 opzitten, yep, klopt zegt Adrie, je bent met de 30 km klim bezig. Maar als je dit vanochtend had geweten had je het helemaal spaans benauwd gekregen.

Driekwart van die berg zou er een slaapplek zijn en idd die was, maar er was niemand die de deur ff open deed, waarschijnlijk ff lunchen, gevolg, nog 4 km klim.

In Cebreiro is een soort skihut waar je kunt slapen. Geweldig! Ik hoor wat gezang en ga eens kijken wat er aan de hand is. Een klein kerkje, hier zou de verborgen graal liggen, mooi, mystrie ook weer opgelost. Opeens is het stil in de kerk, iederen knielt, ik niet, mijn knieen kunnen dit niet aan.

Rechts een monnik, deelt stempels uit en verkoopt kaarsen. Ik sta daar een tijdje te kijken en het enige wat ik hoor is , klik, klik, de stempel. Ik koop een kaars, kan het niet laten om te gebaren met een lach, dat die monnik stil moet zijn. Na de mis worden de kaarsen aangestoken. Best, daar wacht ik niet op.

Morgen twee kleine klims en dan krijg ik gratis een afdaling van 12 km.

Een paar dagen geleden kwam ik een Amsterdammer tegen, deed deze route voor de derde keer. Hij liet mij zijn paspoort zien en deze staat vol met stempels van campings. Nee, hij houdt niet van kathedralen en gaat er ook zeker niet naar toe. Nou, Piet, deze pelgrim ook niet meer, ik rij geen een kilometer meer om. De enige kathedraal die ik nog binnen ga is die in Santiago.

Ik krijg een sms, van Anne. Anne en Ruud zijn een paar dagen geleden in Satiago aangekomen. Een van de dingen die ze schrijft is, ondanks dat het zwaar is, probeer te genieten van de laatste kilometers. Dat ga ik proberen te doen.

Bovenop een andere berg zie ik een man stuntelen met een statief om een foto te maken. Ik zeg, zal ik die foto ff maken, de man kijkt me aan, wat toevallig, het is Manfred uit Oostenrijk, die liep eergister met zijn ziel onder zijn arm het restaurant binnen. Kwam gezellig bij ons aan tefel zitten en wil de kortste weg naar Santiago. Zou ik ook wel willen.

Dit restaurant ging pas om 21.00 uur open, dat is voor mij zo zwaar. Tuurlijk heb ik chips en oud stokbrood, maar ik wil dan gewoon echt eten. Als dan het menu del peligrino komt, begint dus met een salade, moet ik mij echt beheersen om niet iemand anders zijn bord leeg te eten. Bij Adrie kan ik dat natuurlijk wel doen, maar Manfred bleef maar praten en het scheelde weinig of ik had ook zijn bord leeggeprikt.

Ergens op de route kwam ik ook Pedro tegen, een spanjaard, deed het allemaal op zijn gemakkie en had zeeen van tijd. Pedro was van een kilometer al herkenbaar, een lichtgevend groen jasje en een kilo haar op zijn hoofd. Hij sprak engels. Yo, dus niet, ja, nee en hoe zeg ik dit in het engels. Das een hele zin, maar dat was dan ook alles.

Twee dagen later zie ik dus op een kilometer afstand Pedro aankomen. Shit, hoe kan dit nu, ik fiets me de pleuris en hij komt er gewoon even aankachelen.

We zitten nu ergens in de buurt van Portomarin. Dit spulletje lijkt een beetje op het wapen van Benschop, maar dan anders. Signorita la Casa komt naar me toe en zegt dat ik moet eten. Ik versta haar niet gelijk, dus dan is het ook gebruikelijk om wat harder te praten, ja, nu versta en begrijp ik het beter.

Beste signorita, u moest eens weten, ik eet me suf aan bananen en aan energybars die eruit zien alsof die al eens gegeten zijn.

Ik moet, mag, nog 100 kilometer en dan is mijn Camino over.

Wat ga je in de zee gooien dan, vraagt Adrie, daar hoef ik niet lang over na te denken, het derde boekje!
Superdoei, adios.