Santiago 10

De treinramp in Santiago is overal op tv. Wat een ramp. Het is raar, ik moet nog zeker 500 km, maar het voelt zo dichtbij. Dat komt omdat de Spaanse Camino in elk dorp al eeuwen een bekende route is. Ik heb een kaarsje aangestoken in de kerk. Dat gaat hier dan weer anders, je stopt 20 eurocent in een gleuf en er gaat een lampje branden.

Ik ben echt een dag ziek geweest van de hitte. Dat Spaanse Pieterpad van 10 km heeft mij geen goed gedaan. Je loopt daar in de volle zon, niet wetende of je wel goed gaat, dat kost ook verkeerde energie.

Plan de campagne, ik vertrek morgen om 6.30. Het is nog donker, maar er zijn al veel pelgrims onderweg, allemaal hetzelfde idee.

Het doel, de wens, is St. Domingo, kijken naar de kip in de kerk en als ik mij goed voel plak ik er nog 30 aan vast om in Belorado te eindigen. Ik kom 4 belgen tegen, passeer ze, roep nog ff Bon Camino.

In het boekje staat 2 x klim, tss, dus niet, in mijn beleveving zijn het er 4. Bij de 4e klim zie ik van rechts die 4 belgen aankomen, hoe kan dat nou, zij hebben een hoekje gesnaaid en hadden idd 2 x een klim. Ook zij gaan naar Belarado.

Vandaag wederom om 6.30 gestart. De heilige Jacobus en alle geluksbrengers hebben mij gebeden serieus genomen. Lekker bewolkt, ik moet zelfs mijn jas aantrekken want het is fris.

Een beetje plaatst ligt wat lager, dus dat betekent dat je de volgende dag gelijk met een klim mag beginnen. Vandaag niet anders, 4 km. Vervolgens vet vals plat en nog een paar andere klimmen erachter aan. Maar hoe mooi is het als je daar boven de wolken sta en een afdaling van 4 km mag maken. Je ziet op het pad gewoon de wolk en je gaat er dwars doorheen. In nl noem je dat mist.

De borden, attention au chien, heb ik bij de Spaanse grens verlaten, gelukkig, ben namelijk geen hondenliefhebber. Das dan weer jammer dat er een loslopende hond midden op de weg staat en al grommend en blaffend naar mij kijkt. Ik blijf een tijdje staan en daar komt een Spaanse wielrenner aan, das mooi, zijn namelijk mijn vrienden hier, want allemaal groeten ze me en roepen, of bon camino, animal of champion.

He amigo, ik fiets ff met je mee voorbij die hond, is dat goed? Nada problemo.

Na 2 km zeg ik, bedankt vriend, pff een wielrenner bijhouden kost ook veel energie, in de hoop dat tie het begrijpen zou.

Plotst begint het te regenen, shit, zoveel ander weer had ik nu ook weer niet gevraagd. Het boekje zegt, steek de snelweg over en let op. Idd een drukke snelweg, maar wat een geluk, een wegrestaurant, zeg maar een AC. Mooi, ik ruik de koffie. Wat zie ik, een bekend blauw autootje, het is Adrie. Mooi gelopen, (gefietst). Als ik denk dat het gestopt is met regenen en al weer helemaal klaar sta om te vertrekken, bedenk ik me, het regent toch nog te veel, laten we een tweede bakkie melk met koffie nemen, we pakken hetzelfde tafeltje, ik schuif die vorige kopjes weg en wat ligt daar, mijn fietssleutel.

Ik heb altijd hetzelfde ritueel, sleutel moet links in de voortas, pinpas daar en paspoort rechts. Nooit fout gegaan, vandaar dat het nog steeds regende en ik terug ging voor een tweede bakkie.

Mijn Belgische stiefbroers smssen me elke dag, zij hebben de foto van hun moeder achtergelaten op de berg. Het contact is zo leuk. Elk sms begint met, Amei zus Irmatje, waar zijt gij? En eindigt met, we missen je. Maar broers, ik ben trots op jullie en kijk er naar uit om jullie weer te ontmoeten, zo ook Ruud en Anne.

Bij Burgos mag ik weer een jaagpad volgen langs de rivier, ik zie daar iemand lopen met een vaandel van het Humberta s Pegrimhuis, dat is vast een Nederlander en ja hoor, ik stap af en loop een stukkie mee. Hij is hardloper en in st Pied de Port gestart. Ok, een beetje eigenwijs mag je zijn, tering wat loop je hard, zegt hij op een gegeven moment. Ok, eigenwijsheid afgelopen, mijn fiets wil vanzelf naar beneden op dit jaagpad en hij heeft een rugzag van minimaal 12 kilo.

Op een Spaans jaagpad fietsen is net als in Cabauw, als je denkt ff lekker door te fietsen vergeet het dan maar, iedereen loopt midden op en gaat van links naar rechts en een fietsbel horen ze niet.

Als ik de route volg ga ik langs Burgos en ben ik zo de stad uit, dat staat mij wel aan. Maar rechts zie ik de kathedraal, die is wel heel mooi om zomaar voorbij te gaan, ik besluit om toch te kathedraal te bezoeken en een stempel te halen. Sta ik daar netjes in de rij te wachten op mijn stempel, kijkt een niet vrolijke spaanse mij aan en gebaard, idioot, daar ligt de stempel, doe het ff lekker zelf.

Mijn pelgrimspaspoort is al vet gevuld. Gelukkig ben ik erop geattendeerd dat je de laatste 200 km twee stempels per dag moet halen. Dit is echt geen probleem. Overal krijg je stempels. Maar ik moet er dan gewoon twee per dag zetten.

Het liefst wil ik vandaag eindigen in Vlillagonzola, net voorbij Burgos. Dat betekent nog een klim van 2 km, volgens het boekje dan, maak er 3 van en je hebt gelijk. Ik was al halverwege tot een scooter mij stopt. Je zit verkeerd, de camino loopt daar. Deze keer volg ik gps, het boekje en ik heb een sticker gezien. Nee, amigo, je krijgt mij niet op het Spaanse Pieterpad. Ik laat hem mijn kaart zien en zeg dat dit mijn fietsroute is en hij zegt, je zit goed. Een pak van mijn hart.

In Villagonzola aangekomen zie ik gelijk een hotstel, zo die pak ik. Het kan mij niet schelen waar Adrie uithangt, maar voor hem is het makkelijk met de auto. Ik ben nog niet het hoekje om en zie het vertrouwde blauwe autootje op de parkeerplaatst staan.

Vandaag een nieuwe mijlpaal de teller geeft aan 2007 km.

Superdoei, adios.